A jeśli nie macie VPN, to zamieściłam na TikToku sześć części całego programu.
Pierwszy odcinek został nagrany na dworcu w Manchesterze. Po moim ostatnim wyjeździe do tego miasta na nagranie finału programu, darzę Manchester szczególnym uczuciem. To piękne miasto, pełne artystycznej twórczości. No i na tym dworcu nagrałam jednego z uczestników programu – Ellisa.
Również mogłam obejrzeć występ małego Ethana w czasie programu w domu handlowym Arndale Manchester.
W pierwszym odcinku Mika i Lang Lang wysłuchali kilkunastu pianistów. Mogliśmy obejrzeć dziesięcioro z nich:
Ellis
Salome
Emma
Duncan
Tristan
Amy
Ethan
Shaun
Brooke
Fred.
Na koniec najtrudniejszy był wybór jednej osoby, która wystąpi na scenie Aviva Studios w koncercie finałowym. Mika i Lang Lang mieli trójkę kandydatów. Wybrano najstarszego pianistę: Duncana. Jak stwierdził Mika, ta osoba pomogła im zrozumieć, dlaczego ciągle wracają do muzyki. Fortepian ma w tym swoje miejsce i muzyka nadała sens wszystkiemu. I wystąpić na scenie to było marzenie… Duncana.
Zaraz po jego występie, Mika i Lang Lang zastanawiali się, że Duncan jest kandydatem na finał. Ten 80-letni pan, od dwóch lat cierpiący na demencję, napisał utwór dla swojej ukochanej żony Fran, która zawsze mu towarzyszy. Muzyka pozwala mu pamiętać dziewczynę, którą poślubił 42 lata temu i osobę, którą jest teraz. To muzyka, fortepian, nadają sens jego życiu i pozwalają mu patrzeć w przyszłość nie bacząc na chorobę.
Pierwszy festiwal w tym roku we Francji to Printemps de Bourges.
24 kwietnia wraz z Miką na scenie W wystąpili również Kyo, Zaho de Sagazan, Santa i Martin Solveig.
Ku radości fanów Mika rozpoczął koncert od ikonicznego już intro do Bougez – jako zamknięty w klatce ognisty ptak! I oczywiście zaśpiewał swoje francuskie piosenki, których nam tak bardzo brakowało w Anglii!
Mika również docenił starania dziewczyn. W trakcie Elle Me Dit stwierdził, że nie będzie tańczyć, ponieważ jest zmęczony. Ale tak się składa, że na sali są dwie osoby, które mogą go zastąpić. I zaprosił na scenę Aimy i Tatianę ubrane w białe garnitury z namalowanymi na nich oczami i wielkimi ustami – dokładnie tak, jak na białym garniturze Miki!
21 kwietnia 2024 uczestniczyłam w nagraniu finału drugiego sezonu The Piano.
Naprawdę warto było jechać. Ta podróż była wypełniona spotkaniami i wrażeniami, które na długo pozostaną w mojej pamięci.
Pierwszy raz była w Manchesterze i przyznam, że bardzo spodobało mi się to miasto. Pełne kontrastów architektonicznych przywołujących obrazki z Nowego Jorku, Lyonu czy Paryża. Miasto pełne kolorów – nawet hotel, który wybrałam znajdował się w Gay Village, o czym dowiedziałam się dopiero na miejscu. Wszędzie tęczowe oznaczenia na murach, chodnikach, ławkach. A w nocy gwar w kafejkach i klubach.
Przyleciałam do Manchesteru rano w dniu nagrania, czyli w niedzielę. Ponieważ musiałam czekać do godziny 14:00 na mój pokój w hotelu, postanowiłam zwiedzić centrum miasta. Z mediów dowiedziałam się, że Channel 4 zorganizował weekendowy event w centrum handlowym Arndale. Między innymi zainstalowano tam na podłodze wielki keyboard, na którym można było stopami wygrywać melodie. Musiałam to zobaczyć! Nawet miałam ochotę spróbować na nim zagrać. Dotarłam tam koło południa. I oczywiście od razu natknęłam się na grupę fanów z Włoch, Szwajcarii Belgii i oczywiście z Anglii.
Nakręciłam kilka filmików i postanowiłyśmy iść zwiedzić sławną katedrę pod wezwaniem świętego Jerzego.
Jak się okazało, akurat w niedzielę obchodzono (podobnie jak w Polsce) imieniny Jerzego (George). I z tej okazji przez miasto miała przejść wielka parada. Kolejny zbieg okoliczności – parada miała przejść za kilka minut, więc znalazłyśmy szybko świetne miejsce do obserwacji. Śmiałam się, że mamy miejsce przy barierze, jak na koncertach Miki. Pierwszy rząd 🙂
Jeśli chcielibyście zobaczyć, to poniżej podaję link do filmu na YouTube.
Po paradzie mogłam zameldować się w hotelu i trochę odpocząć. Umówiłyśmy się z fankami na spotkanie około 16:30 już w miejscu nagrania, czyli w Aviva Studios.
Tak też się stało. Na miejscu już od godziny 16:00 miały odbywać się animacje. Były to występy pianistów – jak zauważyłam dopiero po imprezie – byli to uczestnicy drugiej edycji The Piano.
Ja w każdym razie rozpoznałam Dannyego z pierwszej edycji. Obserwuję go na Instagrami i Twitterze, więc kiedy zobaczyłam, że zasiadł do pianina, podeszłam bliżej i zaczęłam go filmować. Potem film wrzuciłam na Instagram, co później okazało się dosyć istotne.
O wynikach nic nie powiem. Powiem tylko, że występy były wspaniałe, że wielokrotnie miałam łzy w oczach – i nie tylko ja. Na pewno wzruszenie będzie podobne podczas oglądania poszczególnych odcinków. W tym sezonie przesłuchania miały miejsce w pięciu miastach: Edynburg, Manchester, Liverpool, Londyn i Cardiff. Zaplanowano siedem odcinków, mimo że na początku miało być tylko pięć.
Oczywiście cała nasza grupa była nastawiona na spotkanie z Miką po nagraniu. Ale nic nie było zaplanowane z managementem.
Ponieważ siedziałyśmy w różnych miejscach sali, po koncercie wyszłam na zewnątrz i zaczęłam rozglądać się za moimi znajomymi. Nigdzie ich nie widziałam. Myślałam, że czekają może przy wyjściu dla artystów, ale nie wiedziałam, gdzie to może być. Zauważyłam natomiast czarnego Mercedesa, który czekał z włączonymi światłami i pomyślałam, że on chyba czeka na Mikę. Zwłaszcza, że kierowca wydawał mi się znajomy.
W międzyczasie wymieniłam z jedną z dziewczyn wiadomości na WhatsAppie. Cała grupa była w środku Aviva Studios. Napisałam, że chyba widzę samochód czekający na Mikę, ale nikt do mnie nie dołączył. Ja natomiast zauważyłam stojącego niedaleko mnie Dannyego. Podeszłam i przedstawiłam się, że jest z Polski, na co Danny, że on jest pół Polakiem, jego mama jest Polką 🙂 Jego dziadkowie wyemigrowali do Anglii. On sam nie mówi po polsku. Opowiedziałam mu, że go obserwuję, że nagrałam jego występ i wrzuciłam na Instagram. Pokazałam mu wpis, a on odszukał go w swoim telefonie i zaczął obserwować mój profil 🙂
I tak sobie rozmawiamy, a tu nagle po mojej prawej stronie ktoś się zatrzymał i mówi coś do Dannyego. Patrzę na twarz tej osoby i….. to był Mika! Ubrany w szary płaszcz i szarą czapkę typu kaszkiet był prawie nie do rozpoznania! To chyba jest ta jego metoda stawania się niewidzialnym 🙂
Nie było czasu na rozmowę. Widać było, że Mika się spieszył. Rzuciłam tylko, że właśnie się dowiedziałam, że Danny ma polskie korzenie i Mika już pobiegł do samochodu. Było z nim kilka pań z dużymi papierowymi torbami. Wszyscy szybko wskoczyli do vana i auto szybko odjechało.
Dałam znać grupie, że Mika właśnie odjechał.
W końcu odnalazłyśmy się i postanowiłyśmy znaleźć jakiś bar lub restaurację, żeby coś zjeść i porozmawiać.
Ostatecznie jednak ja i Ani z Belgii zostawiłyśmy grupę i wróciłyśmy do naszych hoteli. Ja byłam na nogach od godziny 3:00 rano, więc potrzebowałam odpoczynku.
Ale to jeszcze nie był koniec. The Piano powróciło następnego dnia. Około godziny 10:30 znalazłam się na dworcu Manchester Piccadilly, żeby kupić bilet na pociąg na lotnisko i kanapki na drogę. W tym zgiełku dworcowym nagle słyszę dźwięki fortepianu. Podchodzę bliżej i widzę młodego mężczyznę grającego jakiś utwór (to chyba melodia z Sounds Of Music). Obok niego stoi czarnoskóra kobieta i nagrywa go telefonem. Ale co ciekawe, na pianinie znajdowała się naklejka z The Piano, mówiąca o poszukiwaniach uczestników do kolejnej edycji. Możecie sobie tutaj obejrzeć ten filmik.
Potem poszłam po kanapki, a kiedy wróciłam, pianina już nie było!!!! Dobrze, że nagrałam to, bo zaczęłabym wątpić, czy to zdarzyło się naprawdę 🙂
Potem, już w samolocie oglądałam sobie moje filmiki i zdjęcia. I znalazłam fragmenty programu BBC One Show, w którym Mika i Claudia Winkleman opowiadali o nowej edycji. Pokazano wtedy zwiastun programu. Tym razem rozpoznałam twarze kilku uczestników! Ale również zobaczyłam tam młodego człowieka, który przypominał tego z dworca w Manchesterze. Na 99% to była ta sama osoba! Przekonam się w trakcie emisji programu.
I tak przebiegła moja podróż śladami The Piano i Miki. Teraz czekam niecierpliwie na emisję programu. To już za kilka dni, 28 kwietnia na Channel 4 o godzinie 22:00 naszego czasu.
Co prawda Mika zakończył trasę koncertową Apocalypse Calypso, ale jak to on, nie usiedzi na miejscu.
18 kwietnia Mika zagrał prywatny koncert w Wenecji dla firmy produkującej biżuterię.
A dziś, 19 kwietnia jest już w Londynie, gdzie na żywo będzie gościem w programie BBC One Show. Wraz z Claudią Winkleman będzie odpowiadać między innymi na pytania zadane w mediach przez fanów.
I dotarliśmy do ostatniego koncertu Apocalypse Calypso Tour…
Brest we francuskiej Bretanii.
Można powiedzieć, że to był ten prawdziwy „francuski” koncert. Przyznam, że bardzo mi brakowało francuskich piosenek w trakcie tych ostatnich występów w Anglii i Irlandii.
Kiedy wracałam z Londynu, słuchałam francuskiego albumu przez całą drogę i tęskniłam za tym, by znów usłyszeć na scenie Jane Birkin, 30 secondes, C’est la vie, Apocalypse Calypso czy Sweetie Banana.
Na szczęście dla obecnej w Breście publiczności Mika wykonał wszystkie te utwory! Zabrakło tylko Moi Andy et Paris. Zamiast tego Mika zaśpiewał Billy Brown.
Była klatka, były skrzydła, była kurtyna i wreszcie na scenę powrócił neon Apocalypse Calypso!!!!!
Mika na koniec powiedział kilka słów podziękowania. I postanowił nagrać krótki film „pożegnalny”. No na razie zobaczyliśmy tylko fragment. Mika zamieścił story. Ale to chyba nie wszystko, bo wcześniej wspomniał, że powie coś po angielsku i po francusku i może jeszcze w jakimś innym języku – na co publiczność mu podpowiedziała – po bretońsku!!!! Więc Mika podszedł do widowni, aby nauczyć się jakiegoś zdania po bretońsku.
Mam nadzieję, że wkrótce zobaczymy to na Instagramie.
Jak to dobrze, że zaplanowane są kolejne występy – przede wszystkim festiwale.
Pozwoli mi to uniknąć PMD – Post Mikagig Depression 🙂
Już za kilka dni jadę na nagranie finału The Piano.
Bardzo bym chciała wygrać zaproszenie na finał The Voice. Ale wiem, że będzie bardzo mało miejsc, więc moje szanse są nikłe. Pozostanie oglądanie w telewizji/Internecie.
Później najbliższy koncert dla mnie to koncert symfoniczny w Orange w czerwcu.
I koncerty w Grecji, Włoszech i Francji. Dam radę. Niestraszna mi PMD 🙂
Dublin jest ostatnim miastem trasy koncertowej Apocalypse Calypso Tour.
Co prawda jest jeszcze jedna data, ale chodzi o koncert przesunięty z 7 marca w Breście z powodu choroby Miki. Ten koncert odbędzie się za kilka dni 16 kwietnia.
I po raz kolejny użyję zwrotu, który ciągle powtarzam: znów niepowtarzalny koncert. Dlaczego? Bo nie było dekoracji. Nie było ani kurtyny, ani świetlnego ekranu z tyłu. Ani klatki, ani skrzydeł. Skrzydlaty fortepian nie zmieścił się w drzwiach. Jak to Mika ujął: wszystkie zabawki zostały na zewnątrz, a on stanął nagi przed publicznością. Ale my wiemy, że Mika nie potrzebuje żadnej scenografii, ani fajerwerków by dać nam to, czego oczekujemy. To on jest wszystkim: dekoracją, muzyką, całą oprawą. I to nam wystarczy.
Przed Miką koncerty we Francji: przełożony Brest i potem pierwszy festiwal w tym roku: Printemps de Bourges 24 kwietnia. Nie licząc nagrań finału The Piano 21 kwietnia w Manchesterze.
A potem aż do czerwca trochę spokoju. Choć znając Mikę, na pewno nie będzie odpoczywać zbyt długo. W maju finał The Voice. I na pewno dziesiątki nowych projektów, o których dowiemy się niedługo.
To już mój siódmy koncert Miki w tym roku. I drugi poza granicami Francji. Apocalypse Calypso Tour miał być trasą francuską. Jednak okazało się, że inne kraje również zaprosiły Mikę do siebie. Byłam w Berlinie i opisałam Wam już ten koncert.
Po Brighton, Wolverhampton i Manchesterze nadeszła pora na Londyn.
Przyleciałam do Londynu w dniu koncertu. Mój samolot wylądował wcześnie rano na Luton i miałam dużo wolnego czasu do wieczora. Zwłaszcza że zapobiegliwie kupiłam bilet na balkonie. Pogoda nie rozpieszczała fanów czekających w kolejce od czwartej rano. Bardzo silny wiatr, co chwilę deszcz. Czasami przebłyski słońca. Odwiedziłam fanów w południe. Przywitałam się, zamieniłam parę słów.
Przy takiej pogodzie odpuściłam sobie zwiedzanie i większość czasu spędziłam w hotelowym pokoju.
Około godziny szóstej wieczorem spotkałam się z Kasią – fanką mieszkającą od lat w Londynie. Była z nią jej przyjaciółka z synem oraz syn Kasi. Obaj ośmioletni chłopcy są od niedawna wielkimi fanami Miki i już nie mogli się doczekać swojego pierwszego koncertu. Podarowałam im świecące bransoletki, które z radością nosili na nadgarstkach.
O 18:30 zaczęto wpuszczać publiczność. Odbyło się to całkiem sprawnie poza jednym zgrzytem. Przed koncertem można było kupić za 25 funtów prawo do „fast entry” – czyli do specjalnej ekspresowej kolejki. Jak się okazało, ochrona zaczęła wpuszczać wszystkich na raz: tych z „fast entry” i tych ze „zwykłej” kolejki.
Znalazłam swoje miejsce (Kasia, jej przyjaciółka i dzieci siedzieli razem w dalszych rzędach) i czekałam na rozpoczęcie koncertu. Po obu moich stronach siedziały fanki z MFC, które spotkałam po raz pierwszy. One też dostały świecące bransoletki.
Kurtyna była zawieszona. A więc prawdopodobnie będzie również klatka i skrzydła! Nie było ich w Wolverhampton ani w Manchesterze ze względu na gabaryty teatrów.
Kilka minut po 20:30 usłyszeliśmy intro do Bougez. Oczywiście publiczność wpadła w histerię! I nikomu nie przeszkadzało że pod sam koniec utworu lewe skrzydło złamało się. Nawet Mika nie pozwolił technikowi mu pomóc. Po prostu przez ostatnie kilka sekund utworu sam sobie radził.
Mika zrobił do tego aluzję w trakcie Origin Of Love, kiedy w swojej modlitwie podziękował Bogu za to, że zniszczył mu skrzydła i spowodował twardy upadek na ziemię. Czy oznacza to, że teraz może czuć się wolny i świetnie się bawić ze swoją publicznością? Ale tak naprawdę to nie ma znaczenia, ponieważ „jestem wdzięczny za to, że mnie znaleźliście” mówił Mika wskazując na publiczność.
Mika wystąpił w Hammersmith Apollo 14 lat temu.
Rodzinny dom Miki znajduje się niedaleko tego miejsca i jak wspominał, często, jako dziecko, gdy przejeżdżał obok tej sali, zawsze sprawdzał, czyje nazwisko znajduje się nad wejściem…
Myślę, że każdy koncert w Londynie jest dla niego powrotem do początku jego kariery. Mam nadzieję, że po tak długim czasie nieobecności na rynku brytyjskim tym razem doczekamy się kolejnych dat koncertów. Może po wydaniu kolejnej anglojęzycznej płyty?
Mika kilkakrotnie wracał do wspomnień z dzieciństwa. Jak na przykład kiedy miał 13 lat i tańczył w swoim pokoju, udając Michela Hutchence’a z INXS.
Londyn miał również szansę usłyszeć Billy Brown oraz Good Guys.
Publiczność głośno śpiewała każdy tekst. I ja uwielbiam takie chwile!!!!
Przy okazji spójrzcie na piękną scenografię, która jest widoczna tylko z większej odległości. Kiedy byłam pod sceną, takie piękne detale mi umykały.
Jak już wspomniałam, miałam miejsce siedzące na balkonie. Czekałam więc na Big Girl. I na Mikę, który różnymi drogami, schodami dostaje się do tej części sali. No i doczekałam się! Niesamowite jest widzieć reakcję ludzi, którzy nagle obok siebie widzą artystę, który jeszcze przed chwilą stał na scenie.
Żeby było śmieszniej, w rzędzie przede mną siedziała grupa młodych mężczyzn, którzy nie byli zbyt aktywni. Nie śpiewali z nami. Bardzo rzadko podnosili się z foteli. No i Mika zatrzymał się jakiś metr od nich. I wszyscy się poderwali ze swoich miejsc, a nawet zaczęli odwracać się tyłem do Miki i robić sobie selfie!
Już wielokrotnie obserwowałam na koncertach taką reakcję. Mika stoi metr przed tobą, a ty zamiast patrzeć na niego, odwracasz się do niego tyłem, żeby zrobić selfie. Dziwny jest ten świat.
A tak przy okazji. Po koncercie dowiedziałam się, że po mojej prawej stronie siedzieli Gabriel Lobao oraz Iris – uczestnicy The Voice, którzy mieszkają w Londynie. Na moim filmie widać nawet twarz Iris. Gabriela nie dostrzegłam. Pewnie ktoś mi go zasłaniał.
Mika zaśpiewał też Popular. To piosenka napisana na bazie melodii z musicalu Wicked, który jest nadal wystawiany w Londynie. Ja chyba po raz pierwszy usłyszałam tę piosenkę na żywo. I oczywiście głośno śpiewałam z publicznością!!!!
Oczywiście musicie obejrzeć cudowne wykonanie Happy Ending z angielską publicznością.
Nie będę opisywać każdej piosenki wykonanej tego wieczora.
Jeszcze tylko Any Other World. Jeśli dobrze się przyjrzycie, to dostrzeżecie w pierwszych rzędach pojawiające się kartki z flagami. To była nasza fan action. Flag nie było dużo, ale nie chodziło o ilość.
Na balkonie też fani pokazywali swoje flagi. Ja miałam oczywiście polską. Fanka obok miała flagę meksykańską. Kasia, jej przyjaciółka i chłopaki mieli flagi: polską, litewską, egipską i palestyńską. Było zbyt ciemno, aby to nagrać. Szkoda…
Podsumowując, koncerty w Wielkiej Brytanii były bardzo ważne dla Miki. Widać było, jak bardzo był poruszony przyjęciem przez publiczność. Co prawda nie usłyszeliśmy francuskich piosenek, nie w każdym teatrze zmieściły się dekoracje, ale czy to było najważniejsze? Ja liczę na to, że Mika wyda kolejną płytę w języku angielskim i będę mogła pojechać na kolejną trasę koncertową, tym razem po Wielkiej Brytanii.
Więcej filmów do obejrzenia na moim kanale na YouTube.
Po koncercie oczywiście czekaliśmy na Mikę. Jednak jego managerka powiedziała nam, żebyśmy nie czekali, bo Mika się przy nas nie zatrzyma. Kolejnego dnia musiał wcześnie wstać i pojechać na nagrania do The Piano.
A The Piano, to kolejny przystanek w moich podróżach z Miką. Za tydzień lecę do Manchesteru na nagranie finału drugiego sezonu The Piano!
Koncert w Manchesterze rozpoczął się od Origin Of Love.
Czy był to problem ze skrzydłami? Czy może ta sala również była za mała na klatkę?
W każdym razie setlista zawierała piosenkę Popular, którą Mika wykonał w tym roku chyba tylko dwa razy.
Tak więc każdy koncert jest inny. Nie nudzą się ci, którzy mają możliwość obejrzeć kilka spektakli.
Wygląda na to, że publiczność była bardzo entuzjastyczna. Reagowała spontanicznie, oczywiście świetnie śpiewała razem z Miką.
Doszło nawet to tego, że kiedy Mice załamał się głos w trakcie śpiewania wysokich tonów w Happy Ending, przyznał z pewnym zawstydzeniem, że czuje wzruszenie, które rzadko mu się zdarza i dlatego nie udało mu się czysto zaśpiewać. Ale zaraz potem skoncentrował się i tym razem zaśpiewał tak jak trzeba 🙂 A publiczność mu w tym wtórowała.
Wolverhampton. Mała sala (około 3 400 miejsc). Niestety na tyle mała, że wszystkie „rekwizyty” Miki nie zmieściły się na scenie. Nie było klatki i otwierającego koncert Bougez.
Mika rozpoczął koncert od Origin Of Love.
Nie było uskrzydlonego fortepianu… Mika za to zagrał na niewidzialnym fortepianie 🙂
I oczywiście nie było mowy o neonie Club Apocalypso.
Ale mimo to, angielska publiczność była rozgrzana do czerwoności.
Filippo z grupy technicznej Miki wrzucił na Instagram filmik nakręcony z ostatniego rzędu. Widać, że sala napchana była do pełna. A publiczność… angielska publiczność potrafi śpiewać jednym głosem!
ℋ𝒶𝓅𝓅𝓎 ℰ𝓃𝒹𝒾𝓃𝑔 così emozionante ieri sera, e per me una fine del mio tour molto emozionante! Grazie @mikasounds sa che per questo intimo e speciale concerto! È stato difficile da raggiungere ma ne è valsa la pena! pic.twitter.com/nXCFk8bybv
Mika po polsku 